Weterynarz ortopeda

Źródło: https://wetgliwice.pl/

Czym się zajmuje weterynarz ortopeda?

Lekarz weterynarii zajmujący się ortopedią specjalizuje się w chorobach kości i stawów, czyli ogólnego układu ruchu zwierzęcia. Słowo „ortopedia” pochodzi z greki i składa się z członów „orthos” (prosty) oraz „paidia” (dzieci). Ta nieco zaskakująca konstrukcja ma swoje źródło w początkach tej dyscypliny medycznej, kiedy to zajmujący się nią lekarze pomagali głównie dzieciom z wadami postawy. Obecnie obszar zainteresowań ortopedów jest znacznie szerszy i obejmuje wszelkie choroby oraz nieprawidłowości układu motorycznego, na który składają się kości, stawy oraz mięśnie wraz z zaopatrującymi je nerwami. W środowisku lekarskim specjalizacja ortopedyczna jest niekiedy postrzegana jako dość prymitywna, zwłaszcza w porównaniu z innymi, bardziej drobiazgowymi dyscyplinami. Mimo to ortopeda, jak każdy lekarz, musi charakteryzować się dużą precyzją i rozwagą w działaniu. W końcu to od prawidłowej pracy całego układu ruchu zależy mobilność organizmu i zdolność radzenia sobie w codziennych sytuacjach.

Ortopedia weterynaryjna może się okazać niekiedy jeszcze trudniejsza do opanowania i bardziej wymagająca. W końcu zwierzęta mają odmienny układ kostny od naszego, siły ciężkości układają się w ich ciałach zupełnie inaczej, a przede wszystkim różnią się od nas rozmiarem. Lekarz weterynarii zajmujący się ortopedią musi nauczyć się rozwiązywania problemów każdego zwierzęcia, jakie przyjdzie mu leczyć – od niewielkiej jaszczurki do słonia lub nosorożca w ogrodzie zoologicznym.

Jakimi chorobami zajmuje się weterynarz ortopeda?

Żaden kręgowiec nie jest w stanie uchronić się od uszkodzeń i nieprawidłowości związanych z układem ruchu. Są one o tyle niebezpieczne, że utrudniają, lub całkowicie uniemożliwiają zwierzęciu poruszanie się, a często narażają je na ciężki ból. Poniżej przedstawimy kilka jednostek chorobowych, które często dotykają najpopularniejsze zwierzęta domowe.

Osteochondroza

Osteochondroza to choroba znana przede wszystkim właścicielom psów ras dużych. Pojawia się najczęściej w wieku 6–9 miesięcy i dotyka przede wszystkim kości udowej i ramiennej. Jej patomechanizm polega na stopniowej martwicy chrząstek wzrostowych kości. Etiologia tego schorzenia, występującego również u ludzi, nie jest do końca znana; przypuszcza się, że duże znaczenie mają nieprawidłowości zaopatrujących kości naczyń krwionośnych. Z czasem w miejscu martwej chrząstki pojawia się tkanka kostna, co może doprowadzić do rozwarstwienia się kości. Efektem tego procesu może być poważne złamanie, które przekłada się na dalszą deformację. „Ludzcy” ortopedzi znają osteochondrozę głowy kości udowej jako chorobę Perthesa.

Enostoza

Enostoza, zwana też młodzieńczym zapaleniem kości, to kolejna choroba dotykająca młode, psy ras dużych. U jej podłoża leży nadmierna aktywność osteoblastów (komórek wytwarzających tkankę kostną) wywołana najczęściej nadmierną podażą wapnia w diecie. To, wraz z obniżoną aktywnością osteoklastów (komórek niszczących kości) prowadzi do odkładania się w jamach szpikowych zbyt dużej ilości tkanki, która w końcu zatyka otwory, przez które kości zaopatrywane są w krew. Niedokrwienie postępuje coraz bardziej i powoduje uciążliwe dolegliwości; psi ortopeda może rozpoznać enostozę, stwierdzając u zwierzęcia bolesność przy nacisku lub obmacywaniu kości. Zmiany wywołane przez chorobę są też bardzo dobrze widoczne na zdjęciach RTG.

Zwyrodnieniowe zapalenie stawów

Zwyrodnieniowe zapalenie stawów (osteoarthritis) to kolejna choroba znana lekarzom. Może ona rozwinąć się w następstwie zakażenia lub urazu, ale jej najczęstszą przyczyną jest po prostu nadmierne obciążenie stawów, wywołane na przykład otyłością lub forsownymi wysiłkami. Ryzyko jej rozwoju rośnie wraz z wiekiem, co dotyczy zarówno ludzi, jak i zwierząt. Jej przebieg obejmuje zwężenie szpar stawowych, ścieńczenie warstw chrząstek umożliwiających wzajemne przesuwanie się kości, oraz wtórne zmiany, takie jak pojawianie się narośli kostnych i zanik mięśni poruszających stawem.